*****
"Sen de dedem gibi ölecek misin..?"
Bu sözler odada yoğun bir sessizlik yaşanmasına neden olmuştu. Geçirdiği ameliyatlardan sonra kendini pek toparlayamamış olan yaşlı kadını, torunu ve kızı ziyarete gelmişlerdi. Küçük çocukları hasta ziyaretine kabul etmememize karşın, kısa süreli bir ziyaret için izin koparmışlardı.
Hastanın odasında ana kız konuşup dertleşirken, torun araya girip sormuştu bu soruyu. Kafamı eğip, elimdeki dosya ile ilgileniyormuş gibi yaptım. Hastamız torununu yatağın kenarına oturttu, ellerini tutarak yanıt verdi:
- Şimdi değil tatlım, iyileşip eve döneceğim merak etme, hemen ölmeyeceğim. Ama er veya geç hepimiz öleceğiz.
Torunu bu yanıttan pek hoşnut olmamıştı anlaşılan:
- Ama bu haksızlık anneanne. Ölünce onları bir daha göremiyoruz. Dedemi çok özledim ben.
- Merak etme, insanlar ölünce görünmez olurlar, ama hepten yok olmazlar.
Ufaklık bir süre anneannesinin boynundaki kolye ile oynayarak düşündü. Sonra “peki insanlar ne oluyor ölünce..?" diye sordu.
Anneanne önce bana, sonra kızına baktı ve torununun saçını okşayarak;
- Bir şekilde aramızda oluyorlar ölenler. Kimi bir renk, kimi tat veya koku, kimi de bir dokunuş olup geri geliyorlar. Mesela rahmetli annemin yaptığı puf böreğini hiç unutmadım ben. Nerede o kokuyu veya tadı bulsam, annemin orada yanımda olduğunu bilirim. Dedeni ise saçlarımdaki dokunuş ile hatırlarım. Nerede bir rüzgar saçlarımı okşasa dedenin yanımda olduğunu düşünür, sevinirim.
- Peki sen ölünce ne olup geleceksin anneanne?
- Onu sen bileceksin. Beni nasıl hatırlamak istersen, o şekilde geleceğim yanına.
Ziyaret kısa sürmüştü. Onlar odadan çıktıktan sonra hastamız torununu çok özlemiş olduğunu belirterek, ziyarete engel olmadığımız için teşekkür etti.
- Bu küçük torunumu büyüğünden daha çok seviyorum doktor bey.
- Torunlarınız arasında ayırım yapmamanız gerekmez mi..?
- Haklısınız ama, böyle olmasında biraz da kızımın kabahati var. İlk çocuğunu çabuk büyütmeye çabaladı. Kendince başardı da. Ama hepimizden uzak soğuk, ağır biri oldu çıktı büyük torunum. Şimdi hepimiz yakınıyoruz ama iş işten geçti.
- Neden böyle oldu?
- Ne yazık ki, kızım da diğerleri gibi, zamane annelerinden oldu. Çocuğumu en iyi şartlarda, en iyi okullarda, en iyi eğitim ile yetiştireceğim diye tutturdu. Çocuğun almadığı ders kalmadı neredeyse. Bale, piyano, tenis, yüzme dersleri yetmedi, kolejlerde okuttu. Onunla birlikte ders çalışıp, sınavlara birlikte girdi sanki. Şimdi adı sanı duyulmuş kolejlerden birinde okuyor. Ama hepimizden uzaklaştı. Derslerinden başka birşeyle ilgilenmeyen, oyun bilmeyen soğuk, ağır biri oldu.
Bir süre sustu, soluklandı yaşlı kadın. Elimi tutup yatağında doğruldu. Yastıklarını düzelttim.
- Zamane anneleri böyle oluyor işte. Çocuk yetiştirmeyi yemek yapmak sanıyorlar. Parayı bastırıp en donanımlı mutfakta, en iyi malzemeleri kullanırsa yemeğin mükemmel olacağını hayal ediyor, ortaya çıkan yemeğe bakıp neden lezzetli olmadığını soruyor, kabahati mutfakta veya malzemede arıyorlar. Kendilerinde hiç kabahat bulmuyorlar. Halbuki elinin emeği, sabrı, özeni olmadıkça lezzeti yakalayamazsın. Hele bir sarma sarsınlar da göreyim ben onları. Bu kez de "o kadar emek verdim, kimseye yedirtmem" diye tutturur bunlar gerçi. Sanki analarından böyle gördüler. Hayat kolaylaşıp hızlandıkça, her şeyin aynı kolaylıkla yapılacağını sanıyor bu zamane anneleri. Çocuklarını da çabuk büyütmeye uğraşıyorlar. Onları hızlı yaşlandırdıklarının farkında bile değiller.
- Yani?
- Çocuk bu, yetiştiği ortamdaki insanlara, anne babasına benzeyecek elbet. Çocuk onlara benzemeye başladıkça, anneler kendi beğenmediği yönlerini çocuklarında görüp kızıyor, nerede hata yaptıklarını bulmaya çabalıyorlar. İkinci çocukta ise, o ilk heves kalmıyor da öyle kurtarıyor onlar kendilerini.
Boğazı kurumuştu. Bir yudum su içip eskiden ailelerin ilk çocuklarının ağabey ve abla ağırlığı ile yetiştirildiğini, ilk çocukların aileyi iyi yansıtma görevi olduğu için daha değerli olduğunu, ama artık devrin değiştiğini, ailelerin kendilerini değil de hayallerini çocuklarına yüklediğini, ilk çocuktan sonra gelenlerin ise daha özgür olgunlaşıp aileye daha çok benzediğini anlattı.
Birkaç gün sonra hastamızın baş ucunda suluboya bir resim vardı. Mavi gökyüzünde sapsarı güneş ve bir de uçurtma uçuran bir kız çocuğu vardı resimde. Hastamız resim ile ilgilendiğimi görünce okumakta olduğu gazetesinden kafasını kaldırıp lafa girdi:
-Torunum benim için yapmış bu resmi doktor bey. Resimdeki kız kendisiymiş. Karar vermiş, ben ölünce resimdeki gökyüzünün mavisi olacakmışım onun için. Gökyüzüne her baktığında benim yanında olduğumu bilecekmiş böylelikle. Bu sımsıcak güneş ise dedesiymiş.
Gözleri dolmuştu. Birkaç damla yaş süzüldü gözlerinden. "Torunumun gözünde gökyüzünün mavisi olacakmışım, dedesi de hepimizi ısıtan güneş. Daha ne olsun?" dedi.
Öğle arasında bahçeye çıktım. Yağan yağmurun ardından, masmavi gökyüzünde açan güneş, alabildiğine hissettiriyordu sıcaklığını artık.
Yaşlı hastamla torununu düşündüm. Sonra da kendimi...
Peki ya biz... Biz nasıl hatırlanacağız..?
Aslında doğru soru, “Nasıl hatırlanmak istiyoruz..?”
Unutmamak gereken birşey vardı; hatırlanma şeklimizi kişiler değil, ardımızda ve başkalarının yaşamında bıraktığımız izler belirleyecekti..!
*****
ALINTI
