Kimi zaman duyduğumuz bir müzik, açan bir çiçek, soluduğumuz toprağın kokusu, yağan yağmur, gökyüzünde parlayan güneş, belki uçan bir kelebek bizi mutlu etmeye yetebilir.
Veya gülen bir bebek, neşe ile oynayan çocuklar...
Daha pek çok şey mutlu olmak için ufak tefek nedenlerdir aslında...
Mühim olan gördüğümüz, duyduğumuz, yaşadığımızdan küçük sevinçler, mutluluklar çıkarmak değil mi?
Ben geçen gün, son 1 haftadır açmasını beklediğim zambağımı, o sabah açmış görünce yaşadım o mutluluğu...
Gidip, gelip sevdim çiçeğimi, ona iltifatlar yağdırdım böyle güzel açtığı için...
Diğer bitkilerim de çiçek açtığı zaman çok seviniyorum ama zambaklarım bir başka önemli hayatımda...
Annemin zambakları onlar, belki 45 senelik çiçekler...
Babam evlendiğim zaman vermişti onları bana...
Uzun seneler açmamışlardı, daha sonraları birkaç senede bir açmaya başladılar ve son 2-3 senedir de, senede 1 soğan açıyordu sadece bir tanesi...
Bu sene aynı zamanda değil ama 3'ü birden çiçek açtı.
Çok güzeller çok...
Tabi benim de onlarla birlikte gözüm gönlüm açıldı, keyiflendim, mutlandım...
1 yorum:
ne güzel zambaklar...
bende canım Melahat teyzemi hatırlayarak sevdim zambaklarını..
sevgilerrrrrrr.
Yorum Gönder